Insulinooporność to stan, w którym organizm przestaje reagować na insulinę (hormon produkowany przez trzustkę, który reguluje poziom cukru we krwi). Insulinooporność jest jednym z najczęstszych zaburzeń metabolicznych, które towarzyszy np. nadmiernej masie ciała.
Jest dla pacjentów znakiem ostrzegawczym pokazującym, że jeśli nie zostaną zmienione nawyki żywieniowe i inne elementy stylu życia (więcej o tym poniżej) to zaniedbania te doprowadzą do rozwoju cukrzycy typu 2, dyslipidemii, nadciśnienia tętniczego czy nawet niektórych nowotworów!
Objawy insulinooporności
- Ciągłe uczucie zmęczenia.
- Pogorszenie samopoczucia.
- Łatwa męczliwość i rozdrażnienie.
- Senność i problemy z koncentracją.
- Nadmierna masa ciała i trudności w utracie wagi.
- Obfite pocenie się i problemy dermatologiczne, np. rogowacenie ciemne.
- Chęć do podjadania między posiłkami.
- Wysoki poziom cholesterolu i wysokie ciśnienie krwi.
Insulinooporność to skutek nadwagi, a nie przyczyna! Jednak mając insulinooporność wpadamy w “błędne koło” tycia i zredukowanie nadmiernych kilogramów robi się jeszcze trudniejsze!
Jednak może ona występować też u osób z prawidłową masą ciała. Jest objawem, który pojawia się też w innych chorobach - nie tylko przy otyłości.
Przyczyny insulinooporności
Insulinooporność może być spowodowana wieloma czynnikami, w tym:
- Nieprawidłową dietą bogatą w cukry i niezdrowe tłuszcze.
- Brakiem aktywności fizycznej.
- Niedoborem snu.
- Przewlekłym stresem.
- Wiek, płeć i czynniki genetyczne również odgrywają rolę.
W insulinooporności najczęściej głównym problemem nie jest sama zmiana wrażliwości tkanek na insulinę, ale nadwaga, przez którą ta zmiana się pojawia. Jest to tak zwana insulinooporność wtórna, rozwijająca się jako konsekwencja innej choroby - otyłości. Jednak nie tylko otyłość może prowadzić do rozwoju insulinooporności, są też inne choroby!
Stwierdzenie nieprawidłowego stężenia insuliny powinno skłonić do dokładnej diagnostyki i ustalenia czy insulinnoporność wynika tylko z nieprawidłowego stylu życia, niewłaściwej diety i zwiększonej masy ciała, czy też może być wtórna do innych chorób (np. zespół Cushinga, akromegalia, niedoczynność przysadki, nadczynność lub niedoczynność tarczycy, pierwotna nadczynność przytarczyc, hiperaldosteronizm pierwotny, wrodzony przerost nadnerczy, guz prolaktynowy lub chromochłonny).
Jak rozpoznać insulinooporność?
Jeśli podejrzewasz u siebie insulinooporność - zgłoś się do lekarza. To mit, że można ją rozpoznać badając np. krzywą wydzielania insuliny. Niestety mit ten powiela również część medyków.
Insulinooporność, jako że nie jest tak naprawdę chorobą, a objawem, to powinna być wskazaniem do rozszerzenia diagnostyki. Należy się pacjentowi dobrze przyjrzeć podczas wizyty lekarskiej (zebrać wywiad i zlecić badania laboratoryjne dostosowane do dolegliwości), które pozwolą odnaleźć prawdziwą przyczynę. Gdy będziemy ją już znać, to pozwoli to zaplanować odpowiednie postępowanie lecznicze. Jest to dużo rozsądniejsza i przede wszystkim dużo skuteczniejsza droga niż sięgnięcie po suplementy.
.jpeg)